Ο Εμφύλιος, οι γυναίκες στο δημοκρατικό στρατό, στα βουνά και τις εξορίες, μέσα από τα μάτια της βραβευμένης σκηνοθέτιδος Αλίντας Δημητρίου και τις ζωντανές μαρτυρίες των γυναικών.
Τη δεύτερη ταινία της με τίτλο "Η ζωή στους βράχους" μας παρουσιάζει η βραβευμένη σκηνοθέτις Αλίντα Δημητρίου, που είναι μεν αυτοτελής, αλλά αποτελεί τη συνέχεια της πρώτης (βραβευμένης στο περσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης) ταινίας "Πουλιά στο Βάλτο".
Το προσφιλές θέμα της Α. Δημητρίου και με σωστή απόδοση, είναι ο Εμφύλιος - οι γυναίκες πάνε στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό - αλλά και στις εξορίες.
Όταν άρχισε το κυνηγητό, μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, άλλες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό και άλλες συνελήφτηκαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές.
Για όσες από αυτές που συνέλαβαν δε μπόρεσαν τα στρατοδικεία να στοιχειοθετήσου κατηγορία (σε ισόβια ή εκτέλεση) τις έστειλαν εξορία: Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος.
Στην ταινία, τριαντατρείς Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Άλλες από αυτές τις Γυναίκες για να διασωθούν πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία.
Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία.
Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους για να φωτίσει πληρέστερα το παρελθόν, και τις δυναμικές της ιστορίας που δε μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν.
Στην ταινία ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες.
Σκιαγράφηση της ταινίας
Η ταινία αποτελείται από δύο μέρη.
Στο πρώτο μέρος οι Γυναίκες μιλάνε για το Δημοκρατικό Στρατό: Γιατί πήγαν στο βουνό. Τις συνθήκες διαβίωσης. Πολέμησαν στην πρώτη γραμμή δίπλα στους άνδρες. Δεν το μετάνιωσαν.
Επαναλαμβάνω δυο-τρία λόγια που ακούγονται μέσα στην ταινία:
- Ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν ένας άθλος. - Το 30% του Δ.Σ. ήταν γυναίκες. - Σάμπως είχαμε και παπούτσια; Δύσκολα, πολύ δύσκολα. - Μίλησα για την παληκαριά τους. Τι πώς την είχαν; Στον ΕΛΑΣ πώς την είχαμε;
Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στις Γυναίκες που έστειλαν στην εξορία:
Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος Στη Χίο και το Τρίκερι: Συνθήκες σκληρής διαβίωσης. Στέλνουν τα παιδιά σε στρατόπεδα αναμόρφωσης για να μη γίνουν «Βούλγαροι». Στη Μακρόνησο: Ψυχολογικά μαρτύρια. Μέσο εκβιασμού τα παιδιά για να υπογράψουν δήλωση. Ξύλο άγριο.
Επαναλαμβάνω δυο-τρία λόγια που ακούγονται μέσα στην ταινία:
- Τίποτα δεν καταλαβαίναμε γιατί όλα αυτά τα γράφαμε στα παλιά μας παπούτσια. - Έπρεπε να το αντέξουμε γιατί εμείς είχαμε το δίκιο. Το μήνυμα της ταινίας είναι: Η ελπίδα στον άνθρωπο
Κυρ Ιαν 16, 2011 12:20 am